حمیدرضا صدر و دیگو مارادونا

به گزارش تیتر نیوز ، روزنامه IS باور نوشت: “

پاییز 2000

یکی از مهمترین اخبار دنیای فوتبال در اواخر دهه 2000 رقابت بین پل و دیه گو مارادونا برای کسب عنوان بهترین فوتبالیست قرن بیستم بود. مطابق مطبوعات ایران ، فیفا پس از یک رقابت سخت ، سرانجام مارادونا را بهترین بازیکن قرن معرفی کرد و مردم – از طریق یک نظرسنجی آنلاین – مارادونا را بهترین بازیکن قرن لقب دادند.

من از جام جهانی 1990 مارادونا را دوست داشتم و یکی از اولین افرادی بودم که در جام جهانی 1994 توسط فیفا و رهبر شیطانی آن ژائو هولینگ در برابر شیری که برای قهرمانی مبارزه می کرد ، مورد آزمایش دوپینگ قرار گرفتم. با شکست Albiceleet در فینال جام جهانی 1990 تیم های پشت صحنه به بی عدالتی از پیش برنامه ریزی شده متهم شدند. همیشه به این فکر می کردم که اگر مارادونا در جام جهانی 90 و 94 آرژانتین قهرمان شود چه اتفاقی می افتد. حتی صورت درمانده مارادونا نمی تواند با مصرف بیش از حد مواد مخدر در اروگوئه و انتقال او به کوبا (در سال 2000) به عنوان والدینی که تحت هیچ شرایطی نمی تواند برای فرزند خود متاسف باشد آسیب ببیند.

همانطور که مشتاقانه هر مقاله ای در مورد مارادونا را دنبال می کردم ، چشمم به دکه روزنامه فروشی “Spectre Weekly” افتاد. از اوایل دهه 1970 ، من هر ماه مخاطبان را دنبال می کردم ، اما مشتری ثابت نبودم. من فکر می کنم خدا هرگز به موقع نازل نشد. با این حال ، روز شنبه ، من همچنین مخاطبان معمول را خریدم: اولین چاپ “روزنامه های ورزشی” (1992-1997) ، که به همت برادران احمدپور ، چشم و نور بسیاری از طرفداران فوتبال ایران بود. ( مرحوم نصیر و کامران عزیز) در صفحات مخاطبان ، چیزی توجه من را جلب کرد: “بله!” آبی در آتش می ماند. نویسنده با یک بولدوزر از پله ها عبور کرده بود! اطلاعات بیشتر از گذشته در هر دو طرف وجود داشت ، و این نتیجه تیراندازی افسانه برزیل بود: حرکت پله ها با حرکات کندتر نسبت به مارادونا. از آن روز ، نویسنده مقاله ، حمیدرضا صدر ، برای من عزیز بود. حتی بدون دیدن تصویر او ، من هر شنبه منتظر پست رئیس جمهور باشید ، اگرچه او آن را به طور منظم منتشر نمی کند.

بهار 2001

کتاب “زمانی در فوتبال” نوشته سیدر منتشر شد. اثری که به تاریخ فوتبال ایران و برخی از نقاط جهان می پردازد. من کتاب را از یک کنفرانس مطبوعاتی خریدم و تا جایی که بخشهای مهمی از کتاب را حفظ کردم ، خواندم و خواندم و خواندم. به گفته منبع ، یک ، دو سال بعد ، محتوای Cedar Backbone شامل تحقیقات کلاسی بود!

تابستان 2001

در شب آغاز مقدماتی جام جهانی 2002 ، حمیدرضا صدر مقاله ای نوشت و با احتیاط بسیار پیش بینی کرد که ایران به جام جهانی راه نخواهد یافت! در روزهای معروف میروسلاو بلیزویچ ، که روی نیمکت تیم ملی نشسته بود و تعداد زیادی بازیکن آماده و هوادار با روحیه بالا داشت ، شهامت این را داشت. آنچه سیدر داشت ، و سرانجام سخنانش به حقیقت پیوست.

زمستان 2001 و بهار 2002

پخش “تماشاگران” متوقف شد. از آن زمان ، رئیس جمهور نوشته های خود را در روزنامه تازه تاسیس جهان جهان فوتبال ، طبق معمول ، پر از منابع تاریخی منتشر می کند: “وقتی دکتر اکرمی درگذشت” ، او پس از مرگ بنیانگذار باشگاه شاهین نوشت: “رفته است روزهای غم و اندوه ، “او نوشت. اما “فوتبال آمد و ماندگار شد” چیز دیگری بود: اولین پخش زنده تلویزیونی جام جهانی فوتبال در ایران توجه: 1349 (جام جهانی 1970 مکزیک) ، که در جام جهانی 2002 منتشر شد منتشر شد. به شگفتآور بود!

تابستان 2004

یورو 2004 در جریان است و رئیس جمهور یک شب به تلویزیون آمد. من از ابتدا برنامه را ندیده بودم ، اما در وسط برنامه ، با مهمان ملاقات کردم تا او را دیدم. هنوز متعجبم که چگونه درست حدس زدم. اوقات فوق العاده ای داشتیم. عشق من به فوتبال ناگهان کمرنگ شد … جایی برای عشق بی گناه وجود ندارد.

زمستان 2012

عشق به فوتبال احیا شده است ، اما فقط عشق به فوتبال قدیمی. اینترنت نیز نجات یافته است و سرگرمی من بارگیری بخش هایی از مسابقات قدیمی فوتبال است. البته ، مانند بیشتر خاطرات رویدادهای گذشته در ذهن بشر ، این “بازگشت عشق” هیچ ربطی به واقعیت های دیروز نداشت و مانند یک پناهگاه بود. در چنین فضایی ، من به همراه مهدی زری ، پژوهشگر سرشناس تاریخ ورزش ، به کافه ای در تهران رفتیم تا در جلسه نقد و بررسی کتاب «زمانی در فوتبال» شرکت کنم. او هرگز به مکان های مناسب نرفته است. برای قهوه و قهوه چه می رویم؟ ما چند هزار تومان بابت ورودی پرداخت کردیم و چیزی نگرفتیم. در عوض ، ما در مورد فوتبال صحبت کردیم. رئیس جمهور و یک استاد جامعه شناسی مهمان برنامه بودند. از آنجا که حرفه استاد جامعه شناسی خسته کننده بود ، نکته رئیس جمهور شادی و طراوت را برای حضار به ارمغان آورد.

تیم ملی در راه جام جهانی 2014 دچار مشکل شد و سید پیش بینی کرد که پیشرفت امکان پذیر نخواهد بود. ما پس از ملاقات به سراغ او رفتیم و در مورد همان پیش بینی ای که در دهه 1980 انجام داده بود ، به او گفتیم. او متعجب بود که چگونه موضوع را به خاطر می آوریم و در پاسخ به س ourال ما فقط “احساس” خود را بیان کرد که این احساس که این بار از آب بیرون آمد اشتباه است ، اما اهمیت آن چیست؟ کاش دوباره اشتباه می کرد. به خصوص زمانی که او معتقد بود سرطان به سراغش می آید – دیر یا زود. کمتر از یک سال پس از مرگ مارادونا ، رئیس جمهور با ماسک به خاک سپرده شد. شاید اگر او از این مدت کوتاه مطلع بود ، از آن برای نوشتن یک عاشقانه دیگر در مورد فوتبال استفاده می کرد. جهان همیشه مکان خوبی برای همراهی با افرادی مانند Export است. غلامحسین دینانی یکبار در مورد مرحوم درویش شغان گفت که او زندگی خوبی دارد. سرو همچنین – ظاهراً – خوب زندگی می کرد … “

انتهای پیام