آقای رئیسی می تواند از مواضع انقلابی خود عدول کند؟

مذاکرات ایران با 1 5 تأثیر مستقیم در پرونده ایران با ایالات متحده دارد. باید بخاطر داشت که برنامه هسته ای ایران مسئله ای جدا از حاکمیت انقلابی ایران نیست. در چارچوب این رویکرد ایدئولوژیک ، این دولت به دنبال ارائه اصلاح اصول روابط بین الملل به عنوان یک هدف انقلابی است. با این حال ، حتی قدرت های بزرگ جهان از جمله چین و روسیه نیز نظرات مختلفی در مورد این موضوع دارند. هر دو کشور علی رغم همجواری با تهران و اتحاد و توافق نامه های استراتژیک ، به خوبی می دانند که تهران ، با وجود موضع ایدئولوژیک ، نمی تواند به یک متحد استراتژیک مسکو و پکن در سیستم بین الملل تبدیل شود. شعار چهار دهه جمهوری اسلامی این دهه نشان می دهد که ایران در سیاست خارجی خود ادعا می کند که با هر نوع سلطه و سلطه بر قدرت جهانی بر سیستم جهانی روبرو است. مسئله ای که طی این 40 سال جمهوری اسلامی ایران را تعریف کرده است.

در برابر فشارهای بین المللی بر سر مسئله هسته ای ، جمهوری اسلامی ایران ، اگر می خواهد خواسته های آمریکا را رعایت کند ، باید خود را از ادعاهای محتوای انقلابی و پیامدهای چهار دهه گذشته ، به ویژه سه دهه گذشته ، رها کند. در همین حال ، جمهوری اسلامی ایران حیرت انقلابی خود را رها کرده و مانند سایر بازیگران در راه پذیرش تفاهم نامه ها ، معاهدات ، توافق نامه ها و قوانین نظام بین الملل به عنوان بازیگرانی است که در بخشهای مختلف سیستم جهانی وجود دارد. پذیرش چنین چیزی برای یک ایران انقلابی بسیار دشوار است.

نکته دوم این است که ایران دالان جدیدی از نظم جهانی آینده در تقاطع اراده قدرت های بزرگ و رقابت آنها در صفوف ایران یا هلند جدید است. با توجه به آنچه اکنون گفته می شود ، ایالات متحده و دیگر قدرت های بزرگ ضمن رقابت با یکدیگر ، بر ایجاد نظم جدید جهانی توافق می کنند. بنابراین ، در سطح تحلیل دوم ، این همکاری ، اگرچه رقابتی است ، اما پرونده هسته ای ایران را تحت تأثیر قرار می دهد.

سوم ، مذاکره کنندگان ارشد ایران تصمیم گیرندگان اصلی نیستند. در ایران ، مانند اکثر کشورهای جهان ، سیاست خارجی توسط قوه مجریه تعیین می شود. اما تفاوت در این است که گروه افراد در برابر قوه مجریه پاسخگو هستند و تصمیم گیرنده اصلی مسئولیتی در قبال آنچه انجام می شود ندارد. بنابراین ، به دلیل تغییر دولت ها ، سیستم تصمیم گیری موجود روند تصمیم گیری آن را دنبال می کند ، اما وسایل ارتباطی در قوه مجریه مردم را تغییر می دهد ، از نقاط گره ای موضوع تا تکرار پرونده هسته ای . ایران و حزب بورژوازی. دلیل این امر این است که مواد دیپلماتیک تصمیم گیرنده نیستند و با تغییر دیپلمات ها و تیم مذاکره کننده براساس تصمیم جمهوری اسلامی ، که البته محصول رفتار انقلابی و ایدئولوژیک است ، اصول اساسی است. آشفتگی های دیپلماتیک بار دیگر آغاز شده است. ظهور دولت معنوی و دولت اصلی به طور طبیعی با این آشفتگی ها ارتباط دارد.

در سطح تحلیل چهارم ، ایالات متحده همچنین دریافت که ایران انقلابی نمی خواهد مواضع انقلابی خود را کنار بگذارد. به همین دلیل ، فشار بین المللی بر ایران را کاهش نداده و تنها در تلاش است زمینه هماهنگی با سایر متحدان را فراهم کرده و کشورهای نزدیک به ایران را برای فشار بر ایران تا میز مذاکره اخراج کند. بنابراین هزینه های افزایش دایره فشار بر ایران ، نه فقط ایالات متحده. در پی فشارهای فزاینده دولت ترامپ ، بایدن هماهنگی با متحدان خود در تهران را در مورد نظریه قدرت قدرتمند آمریكا و فرزندپروری بزرگسالان در تهران افزایش داده است.

این نشان می دهد که آمریکایی ها به دنبال انتقال ایران از مذاکرات وین به بورژوا پلاس هستند. پذیرش ایران و دولت انقلابی سیزده ساله طبیعتاً از منظر سیاست داخلی با هزینه سنگینی همراه خواهد بود. از آنجا که این س importantال مهمی را برای سیستم تصمیم گیری ، نهادهای حرفه ای و رهبری جمهوری اسلامی ایجاد می کند ، چگونه ایران می تواند در جریان مذاکرات و در زمان تصدی آقای رایس از موقعیت انقلابی خود منحرف شود؟ و هزینه تحریم های چند ساله مردم به دلیل مخالفت با مذاکرات در گذشته؟ موضوعی که می تواند در میان مدت و بلند مدت بسیار چالش برانگیز باشد.

310311