آقایان کاندیدا لطفاً صریح بفرمایید!

شهرام درخشان با اشاره به جشنواره فیلم مستند در یادداشتی به تیتر نیوز نوشت: “دوازدهمین جشنواره فیلم مستند ایران در سال جاری در زمانی برگزار می شود که خرید کرونا تا یک سال به تأخیر افتاده است. موکول به برگزاری جشن ، که قرار بود که طبق روال سالانه در اواسط تابستان 1999 برگزار می شود ، مانند اکثر مراسم به تعویق افتاده است و البته امسال ما آخرین مراسم آن را در 15 آگوست تجربه خواهیم کرد. با یادگیری درس ها را ببینید.

این رویداد رقابتی از اعتبار ویژه ای برای اهالی سینما برخوردار است زیرا هم یک اتحادیه صنفی است و هم یک جشن خاص و دقیقاً کلمه “مستقل” است. استقلال مانند یک ویژگی در عنوان جشن است و ما به آن افتخار می کنیم. هیچ سازمان یا وزارتخانه یا سازمانی در پشت این جشنواره وجود ندارد و توسط دو دسته فیلمساز برگزار می شود. تهیه کنندگان و مستندهای سینمای ایران.

امسال ، ما با رویکرد خاصی جشن خواهیم گرفت. چراغ جشن ، مدیرانی که ردیف بودجه ندارند و صدها میلیون تومان یا میلیاردها بلاعوض دولتی دریافت نمی کنند ، باید به عشق و احترام سینما روشن شوند. تحت هیچ شرایطی نباید جلوی چنین رویداد فرهنگی-هنری بی نظیری را گرفت. همیشه این ثروت ، قدرت یا وجود اعتبار و بودجه زیاد نیست که جشنواره را تعیین می کند. بعضی اوقات عشق ، نیاز به حفظ استقلال و حفظ استقلال و همچنین اعلام حضور ، دلایل قانع کننده ای برای روشن شدن روح جشنواره است.

در این زمان و با شرایط رنگارنگ کنونی ، سینما از لحاظ معنایی سخت و ضعیف شده است. این نه تنها سینما بلکه مجموعه ای از فرهنگ و هنر است که مورد غفلت واقع شده است. کمترین قیمت و بالاترین قیمت به آنها پرداخت می شود. آنها همیشه ، به هر دلیلی ، همه چیز را در اولویت قرار می دهند. به نظر می رسد هنر مکانی ارزان و غیرضروری برای وجود است و باید بعد از همه چیز باشد. از طرف دیگر ، هنر مانند هوایی است که باید نفس بکشد ، نفس بکشد و زنده بماند. مثل آب است و مثل عشق. موسیقی ، تئاتر ، شعر و سایر هنرها روح جامعه و روح آنهاست.

علاوه بر موضوعات بحث برانگیز شهرت ، و همچنین سایر ذی نفعان منظم اجاره و وضعیت ویژه (که غیر منطقی نیست) واقعیت این است که بدنه سینما بزرگترین قربانی وضعیت فعلی است. اضطراب و اضطراب در کنار است. همیشه در رویدادهای عمومی است که جامعه را آشفته ، ناپایدار و دشوار می کند ، این افراد اهل فرهنگ و هنر هستند که مصرف کننده می شوند و پوند بهترین گروه را نادیده می گیرند.

اکنون ، ما بار دیگر در موقعیتی تاریخی قرار داریم: انتخابات ریاست جمهوری. نامزدهای این پست خود تبلیغ کردند و مردم را به انتخاب خود ترغیب کردند. تیم های آنها پر از وعده های انتخاباتی است که شایسته آنها هستند. یک فرمول ساده برای این وجود دارد. ابتدا مشکلات مردم را توصیف می کنند و از این وضعیت اسف بار و ناعادلانه پشیمان می شوند و سپس قول می دهند که از تورم جلوگیری کنند ، قیمت های تولید را بالا ببرند ، مسائل جهانی را حل کنند و غیره. نباید خیلی سخت باشد

اما در این مدت یک نکته بیش از هر چیز دیگری توجه من را به خود جلب کرد. چرا هیچ یک از این آقایان برنامه ای برای فرهنگ و هنر ندارند!؟ چرا کسی در مورد بالا بردن جایگاه فرهنگ و هنر امروز در این زمین صحبت نمی کند؟ و ارتقا the جایگاه هنرمندان و فرهنگیان؟ آیا آنها برنامه ای دارند؟ یا به اصطلاح ملایم ، آنها حتی به فرهنگ و هنر فکر می کنند؟! حداقل در گذشته ، نامزدها برای یافتن جنبه های شادی و فرهنگی ، گاهی شعار می دادند ، اما در این دوره ، هیچ فرد شایسته ای به این موضوع اعتقاد ندارد و آن را انکار نمی کند. این به دلیل سهل انگاری و فراموشی اتاق فکر کاندیداهای معترض است یا شاید خدای ناکرده یک رویکرد باشد. یک پیام! در حقیقت ، در هر دو مورد نگرانی زیادی برای جامعه امروز ایران و فرهنگ و هنر آن وجود دارد.

بنابراین ، به عنوان یک فیلمساز ، برای من آسان است که نامزدها از من بخواهند که یکدیگر را بخاطر بیان موضع و برنامه خود در مورد هنر و فرهنگ ، و به ویژه سینما و سینمای مستند ، جلب کنند. سینمایی که خیلی مورد پسند سیاستمداران نیست جز اینکه از آن برای نشان دادن دستاوردهای بزرگ دولتشان استفاده می کنند! داوطلبان لطفاً آنچه را که با آن روبرو هستیم توضیح دهند. آیا شرایط بهتر است یا بدتر؟

در هر صورت ، بعنوان عضو انجمن سینمای ایران و برگزار کننده دومین جشنواره مستند فیلم مستند ، پس از این س questionsالات بی پاسخ ، افتخار می کنم که خبرهای خوبی را برای سینماها و مستندهایی که در آنجا بدون هیچ گونه نیازی به برگزاری مراسم جشن گرفته می شوند ، اعلام کنم. . برای کار ارزشمند مستندسازان ایرانی. اهالی هنر و فرهنگ که هم از نظر شغلی و هم از نظر شخصی تاکنون کار کرده اند و در حال حاضر جایی در برنامه های انتخاباتی نامزدها ندارند. “مگر اینکه او تماس را بشنود و در پاسخ دهان خود را باز کند.”

انتهای پیام