میراثی که این روزها نه هنری است و نه کاربردی!

ظاهر محمدیان ، کارشناس موزه شیشه در مصاحبه با تیتر نیوز ، تاریخ هنر شیشه در ایران را به یاد می آورد: “ایران ، یکی از تمدن های اولیه ، ادعا می کند که اولین لیوان جهان را ساخته است.” ما در معبد چغازنابل شیشه ای داریم که مربوط به قرن گذشته است و اولین لیوان در جهان است. سپس می بینیم که انتهای کاشی اختراع شده است که بلافاصله پس از مسیح در یونان اختراع شد و ساخت شیشه تغییر بزرگی ایجاد کرد.

وی ادامه داد: قبلاً شیشه ماده ای غنی ، گران و کمیاب بود ، اما با اختراع لوله دم ، آنها می توانستند در وسایل روزمره مانند خیاطی ، عطر ، شیشه و لباس مورد استفاده قرار گیرند. از آن زمان ، تکنیک های شیشه در کشورهای مدیترانه ای شرقی و کشورهای آسیایی مانند ایران ، فلسطین ، سوریه و لبنان کشف شد و این هنر نیز بر اساس تعاملات کشورها با یکدیگر مبادله شد.

این کارشناس خاطرنشان کرد: در موزه شیشه آثاری از دوره هخامنشیان ، اشکانیان و سیلویو وجود دارد. در دوره پارینه سنگی ، تعامل فرهنگ رومی و ایرانی در هنر نیز آشکار شد و از آن زمان یونانی-یونانی به شکلی به ایران صادر شد که نمونه هایی از آن در موزه شیشه وجود دارد. قدمت برش شیشه به دوره ساسانیان برمی گردد. البته این از قبل وجود داشته است ، اما در دوره ساسانی شاهد تکامل برش شیشه بودیم. پس از این دوره ، ما شاهد تولید هرچه بیشتر شیشه و افزوده شدن تکنیک های جدید هستیم. پس از آن ، ما وارد دوره اسلامی شدیم ، آنجا كه نوشته های اسلامی در شیشان با فرم ساسانی نوشته می شد. در قرون نخست اسلامی تا قرون وسطی ، دو شهر نیشاپور و گورگاون مراکز تولید آثار هنری و آثار شیشه ای بودند. در این دوره B.A جدید مانند طرح های برجسته یا مینا وجود دارد.

محمدیان توضیح داد: در زمان صفویه و قاجار درهای کشور به دنیا باز شد و هر یک از این کشورها هنر و فرهنگ خاص خود را به کشور ما وارد کردند. به عنوان مثال ، در دوره صفویه و قاجار ، سازندگان شیشه از ایتالیا و فرانسه به ایران آمدند و ما برش بلورها را یاد گرفتیم. در زمان قاجار ، واردات کریستال به قدری افزایش یافت که صنعت شیشه سازی ما رو به افول گذاشت ، محدود به موارد کاربردی بود و ما از این شیشه فنی و هنری دور شدیم. با نوسازی ایران در دوره های کشتی اول و دوم ، صنعت شیشه دستخوش تحول جدیدی شد و کارگاه های شیشه سازی در شهرهای اصفهان و تهران افزایش یافت.

وی تهران را شهر اصلی صنعت شیشه عنوان کرد و توضیح داد: از طرف دیگر شیشه در دهه های اخیر در معماری تهران بسیار تأثیرگذار بوده و در مقابل تهران از شیشه استفاده می شود که با تکنیک های پیشرفته تولید می شود. . همچنین ، بسیاری از کارگاه های ساخت شیشه در تهران و اطراف آن برگزار شد و بعداً کارخانه ها شروع به کار کردند و بسیاری از هنرمندان در صنعت شیشه سازی در تهران کار کردند. همه ما تهران را همین الان به عنوان شهر شیشه می شناسیم. همچنین لازم به ذکر است که در دهه های اخیر دانشگاه هنرهای تهران ، اصفهان و دانشگاه تبریز رشته شیشه سازی را آغاز کرده اند.

این کارشناس موزه شیشه با اشاره به لزوم ورود هنر مدرن به هنر شیشه سازی خاطرنشان کرد: خانم فریدا لشایی و خانم منیر فرهمنفرمیان از جمله هنرمندانی بودند که در کارهای خود از شیشه استفاده می کردند. اجتماع هنرمندان در تهران و ایجاد کارگاه های شیشه در اطراف تهران و اهمیت شیشه در معماری تهران باعث شده است که تهران به عنوان یک شهر شیشه شناخته شود.

محمدیان درباره وضعیت فعلی هنرمندان صنعت شیشه و شیشه نیز اظهار داشت: اگر وضعیت هنرمندان را از زبان خودشان بشنویم ، ممکن است غالباً ناراحت کننده باشند و معتقد باشند که این هنر از ارزش کافی برخوردار نیست. در حال حاضر فعالترین رشته دانشگاهی دانشگاه تبریز است و در تهران رشته شیشه سازی تقریباً بسته است. با این حال ، در کشورهای اطراف ما ، شیشه در کارهای هنری و عملی بسیار مورد احترام است. البته در عین حال باید توجه داشت که در کشور ما تکنیک های جدیدی توسط اساتید در این زمینه مطرح شده و به زمین رسیده است.

متأسفانه ادغام این میراث کهن با هنر مدرن کاملاً درک نشده است و این ترکیب می تواند به عظمت دست یابد. » برخی از کارگاه ها سعی در زنده نگه داشتن تکنیک های قدیمی و در عین حال مدرن به نظر رسیدن دارند ، اما همچنین طراحی های اروپایی را مجبور به فروش به دیگران کرده اند. در واقع می توان گفت هنر شیشه در ایران از نظر هنری در موقعیت مناسبی نیست و از نظر کاربرد در حد متوسطی است.

انتهای پیام